Een missie naar een land boordevol mijnen

Een mooie loopbaan doorliep veteraan Diana Dikhoff (1968). Eerst bij defensie, toen bij de politie en nu werkt zij in een wijkcentrum met mensen met een beperking. Allemaal banen waarin je bent aangewezen op intensieve samenwerking met collega’s. Diana is een echte teamplayer. Dat was ook de voornaamste reden om in 1988 in militaire dienst te gaan.

Na een rijopleiding in Venlo werd zij in Apeldoorn geplaatst bij een logistieke eenheid. “Ik was 19 en dan kom je een kazerne binnen met zo’n heel grote eetzaal met alleen maar jongens. Dat vond ik wel een beetje spannend.” Maar doortastend als zij is, deed zij met alle oefeningen mee. Natuurlijk met volle bepakking. “Ik heb nog een damesrecord verbroken op de hindernisbaan.”

Een opleiding tot sergeant administratie

Na 2 jaar tekende Diana bij en volgde een opleiding tot sergeant administratie in Middelburg.

“Toen kwam ik terecht bij het hoogste overlegorgaan van de Landmacht in Den Haag en vervolgens bij de KL Crisisstaf”. Zij straalt als ze over deze periode vertelt. Een mooie tijd was het. “Ik deed er alle administratieve taken. Alles wat in het land gebeurde op militair gebied werd daar gemeld. We coördineerden ook de uitzendingen.” Geen wonder dat Diana dat ook wilde meemaken. Die mogelijkheid deed zich voor toen er 8 Nederlanders, waaronder een sergeant adminstratie, gevraagd werden voor een missie naar Angola. De missie UNAVEM III.

Een spannende missie naar Angola

Angola was maar net bekomen van de burgeroorlog. De hoofdstad Luanda was een grote vuilnisbelt met mensen op zoek naar voedsel. Stinkend en smeulend. Regelmatig werd de boel in brand gestoken om het enigszins te laten slinken.

Het land lag boordevol mijnen. Sergeant Dikhoff kwam in een team van 5 nationaliteiten terecht. Zij moesten een deminingschool oprichten. Hier werden Angolese ex-militairen geïnstrueerd hoe de mijnen te ruimen. Miljoenen lagen er.

“En daar stond ik,” vertelt Diana, “voor een klas met voornamelijk ex-militairen die rechtstreeks uit een oorlog kwamen”. Ik moest ze inschrijven en formulieren laten invullen, terwijl de meesten niet konden lezen of schrijven. Vervolgens verzorgden de jongens van de Explosieve Opruimingsdienst (EOD) de instructie. Het was moeizaam pionierswerk. Wij moesten alles van de grond af opbouwen.”

Het ruimen was millimeterwerk. Centimeter voor centimeter werd met een stok prikkend in de grond het ene terrein na het andere afgezocht.

Intens verdriet

Diana is gelukkig geen getuige geweest van ontplofte mijnen. Zij heeft wel de afschuwelijke gevolgen gezien. “Heel veel kinderen met geamputeerde ledematen. Vreselijk. Ik heb eigenlijk nooit angst gevoeld, ook niet toen er een keer een wapen op ons werd gericht. Geen angst, maar wel intens verdriet om die kinderen.”

Diana heeft na de uitzending (van oktober 1995 tot april 1996) ‘de deur achter zich dicht getrokken’. Toch misschien minder stevig dan ze dacht. Al vertellend raakt ze toch even geëmotioneerd. Een veteraan komt nooit meer los van de mooie, spannende, verdrietige ervaringen in dienst van het vaderland en de wereld.

Huib Neven