Eigenlijk is hij nog steeds boos. “Het was een zinloze onderneming om met zulk verouderd materiaal weerstand te bieden aan de Indonesische overmacht.” Vink is er duidelijk over, zoals hij alles in klare taal verwoordt.

“Mijn verhaal is niet zo spannend hoor,” waarschuwt veteraan Liza Carmo (1978).

Maar alles is relatief. Stel je voor: 6 jaar (van 1996 – 2002) gediend bij de Marine, met 12 matrozen op stapelbedden in één hut, alle zeeën van de wereld bevaren, zware stormen doorstaan, veel van de wereld gezien … Het is maar wat je spannend noemt.

“Eigenlijk voel ik me geen veteraan,” zegt veteraan Jasper van der Drift (1984) in alle bescheidenheid. “Het woord veteraan roept bij mij het beeld op van mannen en vrouwen die écht oorlog hebben gevoerd.” Maar dan vergeet Jasper even dat iedere militair, jong of oud, die uitgezonden is geweest, zich veteraan mag noemen.

Hij is geen man van veel woorden, zeker niet van dramatische woorden. Achter zijn nuchtere relaas voel je wel dat een uitzending naar Nieuw-Guinea niet in de koude kleren gaat zitten.

Iedere Nieuw-Guineaveteraan werd onderscheiden met het Nieuw-Guinea Herinneringskruis. Aan militairen die in 1962 hebben deelgenomen aan een gewapend optreden werd daarbij een zogenoemde gesp uitgereikt. Ruud Bakker (1943) heeft zo’n onderscheiding. Met gesp!

“Ik was op zoek naar uitdaging. Mijn opa, een Nieuw-Guineaveteraan vertelde altijd de spannendste verhalen. Toen ik op de Wereldhavendagen de mariniers aan het werk zag dacht ik: dat is het!” In 2008 meldde hij zich aan.