Diana is gelukkig geen getuige geweest van ontplofte mijnen. Zij heeft wel de afschuwelijke gevolgen gezien. “Heel veel kinderen met geamputeerde ledematen. Vreselijk.

“Toen ik daar 7 jaar geleden was, lag de halve stad nog in puin. Nu was veel gerestaureerd en opgebouwd. Waar eerst mijnenvelden lagen waren nu kinderspeelplaatsen. Daar word je blij van.

Er kwamen voertuigen binnen met kogelgaten in de voorruit en bloed op de zittingen. Wij moesten dat snel opknappen, want de nieuwe lichting kon dat maar beter niet zien.”

Eigenlijk was het nooit rustig. Altijd beschietingen. Het was pure intimidatie. Maar wij lieten ons niet in gevechtshandelingen trekken.

En ja hoor, toen kwam er weer een vraag voor uitzending. “Ik steek altijd mijn vinger op,” zegt Michel. Het was december 1995. Hij moest naar Split. De burgeroorlog was daar nauwelijks uitgewoed.

Als bij luchtaanvallen de raketten neerkwamen spatten de kiezels als kogels in het rond. “Ik vertel het nu wel laconiek,” zegt hij, “maar ik verzeker je dat het geen pretje was. Ja, ik ben echt bang geweest.”