“Dat beeld zie ik nog wel eens voor me”

Het is al meer dan 30 jaar geleden dat Veteraan Herman Schriek (1970) werd uitgezonden naar Bosnië. Een half jaar verbleef hij als beroepskorporaal in het legerkamp van Busovača.

Lang geleden inmiddels, maar de herinneringen zijn nog springlevend.

Herman meldde zich na zijn middelbare schooltijd bij defensie. De militaire dienst was voor hem een goede mogelijkheid om aan zijn toekomst te werken. Eerst een algemene opleiding in Roermond, toen een technische opleiding in Utrecht en ook nog een rijopleiding in Soesterberg. “Toen was ik klaar om naar Duitsland te gaan. Ik werd gelegerd in Seedorf. Als techneut hield ik me bezig met onderhoud van voertuigen.”

Je went eraan

Toen de burgeroorlog in Bosnië-Herzegovina uitbrak, meldde hij zich vrijwillig voor uitzending. Of hij wist wat daar speelde? Hij kijkt mij verwonderd aan. “Natuurlijk wist ik dat, dat is toch gewoon nieuws.”

Hij kwam dus in Busovača terecht. “We zaten zo’n 3 kilometer van het front. Dat was te merken aan de schotenwisselingen die constant plaats vonden. De eerste paar dagen is dat spannend, maar als je er langer zit, wen je er op een of andere manier aan.”

Herman heeft zelf geen gevechtshandelingen meegemaakt. “Wij mochten het kamp niet af. Maar dat wil niet zeggen dat de oorlog ongemerkt aan ons voorbij ging. Toen ik net binnen kwam was er een schietincident, waarbij een Deens militair om het leven kwam. Een andere jongen was door zijn neus geschoten. Er kwamen voertuigen binnen met kogelgaten in de voorruit en bloed op de zittingen. Wij moesten dat snel opknappen, want de nieuwe lichting kon dat maar beter niet zien.”

Snoeppapiertje

Herman herinnert zich dat hij op een ochtend uit bed kwam, terwijl buiten allemaal mensen liepen. Het was een drukte van belang. “Kijk nou, het hele dorp staat in de brand.” Hij had er gewoon doorheen geslapen. “Zo komt de oorlog wel erg dichtbij zonder dat je het in de gaten hebt.” In het kamp zelf was het betrekkelijk veilig. “Je probeert je een beetje te vermaken met sporten en spelletjes doen,” zegt veteraan Schriek met een zekere nuchterheid. “Het was een soort veilige enclave midden in het oorlogsgeweld.”

Soms kreeg hij een glimp van de wereld buiten het kamp te zien. Op een dag zag hij bij de poort een kind dat een weggegooid snoeppapiertje opraapte en het uitgehongerd aflikte. “Dat beeld zie ik nog wel eens voor me. Kennelijk is dat wat oorlog teweegbrengt.”

8 jaar militaire dienst

In 1995 zwaaide Herman Schriek af. “Na 8 jaar militaire dienst vond ik het genoeg.” Het leger heeft hem in zekere zin gevormd tot wie hij nu is. Hij heeft er zich kunnen ontwikkelen, technisch, maar ook persoonlijk. Na zijn diensttijd heeft hij zich verder kunnen ontwikkelen met een Hbo-opleiding en een mooie technische baan.

Huib Neven